Rosenkranz

A Roosakrànz (vum Làtiin. rosarium „Roosahäcka“, „Roosagàrta“, „Roosakrànz“; veràltet uff Diitsch Pàternoschterschnüar), àlamànisch àui Bätti, Bättli, Nuschter, ìsch a Gebatskätta, wo fìrs Roosakrànzgebat bnutzt wìrd. S’ Wort Roosakrànz kààt àui a Bezaichnung fìrs Roosakrànzgebat salbscht sìì. S’ Roosakrànzgebat bschteht gweehnlig üss Roosakrànzgsatzer^{[N 1]} üss’ma Vàtterùnser un je zehn Ave Maria; d’rwillscht betràchtet maa s’ Laawa, Schtarwa un Ufferschtehung vum Jesüs Chrìschtüs. Jeeder Gsatz schlìesst maa mìt dr Doxologii „Eehra säjg em Vàter“ àb. Dr Roosakrànz wìrd hìttz’tààgs àls d’ maischt verbraiteta kàthoolischa-n-Ààdàchtsform ààglüagt.^[1][2]

Referänz-Fähler: <ref>-Tag git s fir d Grupp „N“, aber s isch kei dezue gherig <references group=„N“/>-Tag gfunde wore

1. ↑ Vgl. Michael Rüdiger: Rosenkranz. III. Historisch. In: Walter Kasper (Hrsg.): Lexikon für Theologie und Kirche (LThK). 3. Auflage. Band 8. Herder, Freiburg im Breisgau 1999, Sp. 1303–1305. 
2. ↑ Andreas Heinz: Rosenkranz. II. Im Christentum. In: Gerhard Müller u. a.: Theologische Realenzyklopädie, Bd. XXIX, Berlin-New York 1998, ISBN 3-11-016127-3, S. 401–407.